Cradle to cradle ‘Waste equals food’ dat is in principe de gedachten achter deze filosofie. Wat houdt dat in? Simpel gezegd: als producten niet meer hergebruikt kunnen worden zouden ze als grondstof moeten dienen voor nieuwe producten.

 

Chemist Michael Braungart en architect William McDonough hebben een nieuwe kijk op duurzaam ontwerpen beschreven in hun boek ‘Cradle to Cradle: Remaking the way we make things’.

 

Niet meer eindeloos produceren en deze producten totaal nutteloos weggooien zodra het niet meer functioneert of bevalt, maar de onderdelen en materialen hergebruiken.

Een mooi voorbeeld hiervan is een voorbeeld dat de schrijvers van het boek aanhalen: de kersenboom. Een kersenboom geeft enorm veel vruchten, alleen een deel van deze vruchten wordt opgegeten de rest valt van de boom op de grond. De op de grond gevallen kersen dienen weer als voedsel voor de volgende bloei.

 

Bij het principe van cradle tot cradle volg je in feite een cirkel waarin eindeloos spullen en grondstoffen hergebruikt worden. Bij dit hergebruiken mag geen kwaliteitsverlies optreden en dient afval weer als voedsel.

 

Lijkt dit dan niet heel veel op recyclen?

 

Ja er zijn zeker overeenkomsten maar ook grote verschillen. Bij recyclen worden materialen weer hergebruikt alleen niet meer voor het zelfde product  zo worden plastic flessen omgesmolten tot kunststof balken waar weer bijv. speeltoestellen van gemaakt worden. In feite zijn we dan niet aan het recyclen maar downcyclen.

 

Een mooi voorbeeld  van cradle to cradle productie is het tapijt van Desso, zodra het tapijt vervangen moet  worden neemt Desso het tapijt terug. Het garen en de rug van het tapijt wordt gescheiden en na een aantal bewerkingen weer hergebruikt, alle andere materialen die hierbij vrijkomen worden weer als brandstof of op een andere manier gebruikt.

 

Architect McDonough en Chemist Braungart, willen juist met hun filosofie producten het eeuwige leven geven door het zo te laten ontwerpen dat het steeds opnieuw gebruikt kan worden. Het product is zijn eigen voedsel voor een nieuw product.

 

Als interieurontwerper vind ik het een hele interessante benadering van duurzaamheid. Vooral in de interieurbranche zijn er legio mogelijkheden om het C2C concept te integreren.

 

Beginnende bij de interieurbouwer, die zou alle door hem geproduceerde meubels ook weer in moeten nemen en zoveel mogelijk moeten hergebruiken. De vloerbedekking gaat weer terug naar de fabriek waar het vandaan komt net als het staal en het glas. Daar dient het weer als grondstof voor nieuwe producten waarbij alles hergebruikt wordt. Van wieg naar wieg, in plaats van wieg naar graf.

 

 

 

 

Cradle to cradle gaat zelfs zo ver dat ze ook bedrijven certificeren. EPEA (Environmental Production and Encouragement Agency) opgericht door Braungart in 1987 voert deze certificering uit. McDonough en Braungart zijn van mening dat bij herontwerpen van producten, bedrijfsvoering en fabricageproces de oplossing ligt.

 

Mocht je aan al deze voorwaarden voldoen dan kun beloond worden met een Basic, Silver, Gold of Platinium membership.